Szukaj

Do czytelnika
Słowa prosto z lasu
Zdjęcia
Filmy
Goście lasu
Kontakt

Do czytelnika
Słowa prosto z lasu
Zdjęcia
Filmy
Goście lasu
Kontakt

Filmy

Filmy wkrótce. Już kręcę...

Nic nie znaleziono!

Brak wyników wyszukiwania. Spróbuj ponownie używając innych słów kluczowych.

O mnie

Bo ja bym Cię Drogi Czytelniku chciała zaprosić do mojego Lasu. Wejdź do świata gdzie odpocząć możesz. Może w siebie zajrzeć. Szumu drzew posłuchać. Leśnym powietrzem się zachłysnąć. Może dobrze Ci będzie. Weź co potrzebujesz i idź dalej. W swoich butach, by pasowały. Własną szosą, do swojego szczęścia, zrozumienia świata i spokoju. Bo spokój ważny jest.

Ewa Tarnowska-Ciotucha

Instagram

prosto_z_lasu_blog

(...) Bo to przez te oczy jego. Wielkie, brązowe

(...) Bo to przez te oczy jego. Wielkie, brązowe, że czasem wrażenie człowiek miał, że on wszystko wie, wszystko rozumie. Nie raz, nie dwa taka myśl znienacka mnie naszła, że w tym psim futrze dusza ludzka mieścić się musi. Nie na darmo na Ziemię zszedł. Przecież Wszechświat tak skrupulatnie zaplanowany został, że miejsca na przypadki nie ma. Dlatego Otto nagłym przypadkiem dla nas nie mógł być. Kim był? I po co on? Czego tak bardzo nauczyć nas chciał? Mówią ludzie, że zwierzę to nauczyciel miłości, tej najmocniejszej, bo bezwarunkowej. Ot, takie gadanie, po innych powtarzanie. Ale co to tak naprawdę oznaczać dla człowieka ma? Że wierny, że kocha, że broni jak potrzeba taka zajdzie, wiadome to wszystko i oczywista oczywistość. Pewnie każdy kto złotą nicią ze zwierzęciem przyszyty swoje prawdy, by wygłosił. Dla każdego to zwierzę inaczej może do serca przemawia? Zatem prawa nie mam za wszystkich wypowiadać się i zuchwałością taką szastać zamiaru nie mam (...)
Drogi Czytelniku na blogu https://prostozlasublog.pl/otton-i/ opowieść o Ottonie I.
Zapraszam.

Jeśli kiedyś przestanę fotografować i coś zup

Jeśli kiedyś przestanę fotografować i coś zupełnie innego głowę mi zajmie. Do końca będę wdzięczna za Ludzi, których dzięki tej pasji poznałam i nadal poznawać jest mi dane. Za wszystkie lekcje jakie od Nich dostałam, choć Oni sami może nawet o tym nie wiedzą. I dlatego te zdjęcia tak dla mnie ważne aktualnie. Czy ładne te moje fotografie czy nieładne, nie mnie oceniać. Choć zawsze się staram. Kwesta gustu. Jeden naturalne woli a innemu bardziej styl glamoure przypasował. Jeden ochoczo nad rzekę po błocie ze mną fotografować się pójdzie, do starej stodoły wejdzie a inny powiedzieć może " ty chyba dziewczyno rozumu nie masz, albo z koniem żeś się na głowę zamieniła, albo nawet na łeb" (choć nigdy nikt mi tak nie powiedział, ale kto wie, może potencjał jest?) To wcale nie o to chodzi. Tylko o to spotkanie z drugim człowiekiem. I zobaczenie co nawzajem możemy sobie podarować.
Olgę, Rafała i Fabiana znam od kilku lat, aż dziwne, bo czuję jakby dłużej. Zapraszali mnie do tworzenia Im pamiątek z najważniejszych chwil w Ich życiu. Chciałabym, by mieli najpiękniej. I w sumie łatwe to było, bo Oni piękni. Tak bardzo rodzinnie piekni. Czasem to piękno, co w wizerunku fotograficznym potrzebne mogłoby w pośpiechu się zagubić, bo zimno, bo wiatr, bo dziecko tego dnia na koniku bujać się nie chce, z powodu braku drzemki popołudniowej. Prawdziwego piękna rodzinnego zgubić się nie da, ani udać, że jest, kiedy go nie ma.
Bywam czasem u Nich i widzę jak w domu tę ważną relację tworzą. Zazwyczaj na kilka chwil tylko wpadnę. Nawet jeśli trzy minuty w korytarzu postoję, bo na kawę czasu brak i gdzieś tam mnie znowu gna. Tyle wystarczy, by zobaczyć jak Dziadkowie w Fabianie zakochani, a Chłopiec w Dziadka jak w obraz wpatrzony. Jak Olga po powrocie z pracy piżamki synowi do żłobka kupi a drugą parę dla córki siostry weźmie. Bo takie ładne się Jej trafiły. Niezwykle to ważne, że dwie dorosłe siostry tak bardzo za sobą są. Jak Rafał dba, by małżonka ciężkiego nie dźwigała, gdy córka jeszcze w brzuchu zamieszkuje. To wszystko na co dzień budować trzeba, by na zdjęciach ładnie wyjść.
Jestem Wam wdzięczna za każde nasze spotkanie.

Będzie tu o Niej jeszcze nie raz. Nawet nie sześ

Będzie tu o Niej jeszcze nie raz. Nawet nie sześć, tylko więcej. Sama nie wiem, co jeszcze na ucho mi szepnie. Co jeszcze mi podpowie? Może przyjdzie czas, że tymi naszymi rozmowami się podzielę? Albo uznam, że one dla mnie tylko. Tego jeszcze nie wiem.
Dziś chciałabym Ci Drogi Czytelniku opowiedzieć o obietnicy. Obietnicy, którą złożyłam mojej Siostrze Katarzynie. Sobie samej i wszystkim wyższym częściom mnie.
I dotrzymałam jej. Ona dotrzymała i Siostra nasza złotą nitką przyszyta. Może dotrzymanie słowa to jedna z większych rzeczy dla człowieka, jakie może sobie podarować? Nie dyplomy, nie sława, nie uznanie innych czy najwyższe stanowisko. Tylko może ta obietnica właśnie.
Dużo dostałam. Jasnego i ciemnego. Nawet nie wiem czy po równo? A może już nie ma co ciemne z jasnym porównywać?
Nie raz w życiu na scenach stałam, ludzie klaskali i mówili, że pięknie. Statuetki, nagrody, dyplomy. Bywało, że najszybciej pobiegłam i znów uścisk dłoni kogoś kto ważniejszym od innych się ustanowił. A czasem premia, bo zorganizowałam coś, co po myśli aktualnego szefa było. I chwalił.
Za dotrzymanie słowa premii nie dostałam, ale może największą nagrodę dla mnie samej. To ciepło w sercu, na które dyplomów brak.
Zapraszam
https://prostozlasublog.pl/obietnica/

Droga Rodzino, Przyjaciele, Znajomi, Sąsiedzi Pi

Droga Rodzino, Przyjaciele, Znajomi, Sąsiedzi

Piszę do Was, bo wywdzięczyć się chciałam. Za Waszą obecność podczas sobotniej uroczystości 5.11.2022r. i obecność podczas tego trudnego dla nas Procesu. Procesu choroby Kasi. Chociaż wielu z Was było z Nią od zawsze. Jestem wdzięczna za każdy przejaw najpiękniejszej ciszy, takiej z szacunku, choć wiedziałam, że nie raz trzymaliście telefon w drżących dłoniach, czy aby zadzwonić. Jestem wdzięczna za każdy telefon, sms, dobre słowo, ciepłą myśl i wybaczenie mojego milczenia. Wtedy najbardziej potrzebowałam ciszy. I Kasia też jej bardzo chciała. Wybaczenie, że czasem słów mi zabrakło a niekiedy i nerwy na powierzchnie wyszły. Może z chaosu? Może z bezradności? Teraz wiem, że wszystko potrzebne. Wszystko ma czas swój i miejsce.
Mogłabym całe stronice zapełniać o tym jakich ludzi Kasia gromadziła dookoła siebie. Ile dobra Im podarowała i tyleż samo od Nich otrzymała. Najbliższa rodzina, przyjaciele, znajomi zachowali się najlepiej jak można było. Najpiękniej. Wymieniać z imion nie będę, bo chyba kartek, by zabrakło. I nawet personel medyczny niczym Aniołowie w kolorowych fartuchach o Nią dbał.
Dlatego na Wasze liczne prośby umieszczam na www.prostozlasublog.pl „List do Siostry”, który nie był moim pożegnaniem Kasi podczas sobotniej uroczystości. Nie był też wspomnieniem. Jest wyrazem miłości, która trwa i trwać będzie do końca Wszechświata. Jeżeli ktoś z Was zechce słowo z niego do siebie zabrać. Proszę brać.

"Wyjdziemy rano na ulicę, zabawimy się w teatr.

"Wyjdziemy rano na ulicę, zabawimy się w teatr. Zagramy na pół rozumu I na ćwierć ego. Zagramy mały spektakl na cztery ręce i pół rozumu i będziesz patrzył na mnie jak na czubki własnych butów. Ja będę udawała, że Cię wcale nie znam, że Cię wcale nie znam. A Ty rozbawiony do łez, będziesz bawił się w teatr".

wyk. Dominika Kurdziel "Teatr"

Mój Małżonek powrócił do zabawy w teatr i wraz z całą ekipą zaprasza na spektakl, pt "Chcę, żeby tam był mój tato" 23.06.2022, godz. 18:00, ul. MOK, 3 Mają 12. Piotrków Trybunalski.

"O psie, który jeździł... taczką". Takie to wi

"O psie, który jeździł... taczką". Takie to wiejskie zwierze. Asystent działań wszelkich.

Zobacz więcej Odwiedź mnie na Instagramie

Facebook

Facebook Instagram

Strony

Do czytelnika
Kontakt
Polityka prywatności

Kategorie

Goście lasu
Słowa prosto z lasu
Zdjęcia

Archiwa

luty 2023
grudzień 2022
listopad 2022
luty 2022
grudzień 2021
listopad 2021
sierpień 2021
lipiec 2021
styczeń 2021
listopad 2020
maj 2020
kwiecień 2020
styczeń 2020
grudzień 2019
listopad 2019
październik 2019
wrzesień 2019
sierpień 2019
lipiec 2019

Wykonanie: Bartosz Pawłowski przy pomocy Bard

Wróć na górę

Strona korzysta z plików cookie, aby zapewnić najlepszą jakość korzystania z naszej witryny. Dowiedz się więcej.